Charles Darwin adında genç bir doğa bilimci 31 Ekim 1832’de HMS Beagle’ın güvertesine yürürken geminin binlerce davetsiz misafir tarafından kullanıldığını fark etti. Her biri bir milimetre genişliğinde olan minik kırmızı örümcekler her yerdeydi. Üstelik bu örümceklerin yaşayabileceği tek yer denizden 70 km uzak olan Arjantin anakarasıydı. Örümceklerin kanatları yoktur, ancak yine de uçabiliyorlar. Bir noktaya tırmanırlar, karınlarını gökyüzüne kaldırırlar, ipek iplerini çıkarırlar ve uzaklaşırlar.
Örümceklerin havada hareket etmesini sağlayan bu harekete balonlama adı verilir. Balonlama örümcekleri avcılardan uzak tutabilmesinin aynı sıra zamanda mükemmel bir seyahat aracı. Darwin’in gözlemiyle başlayan uçabilen örümcekler teorisine getirildi. İngiltere’deki Bristol Üniversitesi’nden Profesör Erica Morley ve Daniel Robert örümceklerin havada hareket edebilmek için dünyanın elektrik alanını kullandıklarını ortaya koydu. Her gün, yaklaşık 40 bin fırtına dünyayı sarsmakta ve toplu olarak dünyanın atmosferini dev bir elektrik devresine dönüştürmekte. Bulutsuz gökyüzü ve ile güneşli günlerde bile, hava yerin her metre üstünde yaklaşık 100 volt voltaj taşır. Sisli veya fırtınalı koşullarda, bu degrade metre başına on binlerce volta yükselebilir.
Balon örümcekleri dev bu gezegensel elektrik alanı içerisinde çalışıyor. İpekleri vücutlarından ayrıldığında, genellikle negatif bir yük alarak bulundukları yüzeylerdeki negatif yüklerle etkileşime geçerek onları havaya kaldıracak kadar kuvvet yaratır. Topraklanan bitkiler, üzerinde büyüdükleri toprakla aynı negatif yüke sahiptir ancak pozitif yüklü havaya taşarlar. Bu, etraflarındaki hava ile yapraklarının uçları ile bu uçlardan çıkan örümcekler arasında önemli elektrik alanları yaratır. Gerçek örümceklerle test edilen bu teori 2013 yılında fizikçi Peter Gorham tarafından ortaya atılmıştı.